زندگی نامه احد عظیم زاده

ﻧﺎﻡ: ﺍﺣﺪ ﻋﻈﯿﻢ‌ﺯﺍﺩﻩ

ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ: ﺑﺰﺭﮒ‌ﺗﺮﯾﻦ ﺗﻮﻟﯿﺪﮐﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺻﺎﺩﺭﮐﻨﻨﺪﻩ ﻓﺮﺵ ﺩﺳﺘﺒﺎﻑ ﮐﺸﻮﺭ

ﻣﺘﻮﻟﺪ: 1336، ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﺍﺳﻔﻨﺠﺎﻥ ـ ﺍﺳﮑﻮ

ﻣﻦ ﺍﺣﺪ ﻋﻈﯿﻢ‌ﺯﺍﺩﻩ ﻫﺴﺘﻢ. ﺩﺭ 10 ﺁﺫﺭ 1336 ﺩﺭ ﺩﻩ ﺍﺳﻔﻨﺠﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﮑﻮ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻡ. ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﯾﺘﯿﻢ ﺷﺪﻡ. ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻣﺎﻟﯽ‌ﻣﺎﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﯽ‌ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﻓﻘﻂ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﻼﺱ ﺍﻭﻝ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﭘﺸﺖ ﺩﺍﺭ ﻗﺎﻟﯽ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﻭ ﻗﺎﻟﯿﺒﺎﻓﯽ ﮐﻨﻢ. ﺗﺎ 13 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻗﺎﻟﯽ ﻣﯽ‌ﺑﺎﻓﺘﻢ ﻭ ﺷﺐ‌ﻫﺎ ﺩﺭﺱ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ. ﭼﺎﺭﻩ‌ﺍﯼ ﻧﺒﻮﺩ، ﻭﺳﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﻣﺎ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﯽ‌ﺩﺍﺩ. ﺧﺎﮎ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮐﺸﯿﺪﻡ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2ﺑﺎﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻤﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ. ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺭﻭﺯ 21 ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻭﻡ ﺷﺐ ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪ‌ﺳﻮﺭﯼ. ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﯾﺎ ﺧﻠﺒﺎﻥ ﺷﻮﻡ ﯾﺎ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪﻡ. ﮐﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﭘﺸﺘﯽ ﻭ ﻗﺎﻟﯽ‌ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺑﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺍﺳﻔﻨﺠﺎﻥ ﯾﺎ ﺍﺳﮑﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﻭﺵ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ. ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﻫﺮﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﯾﮏ ﯾﺎ ﺩﻭ ﺗﻮﻣﺎﻥ (ﻧﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﯾﺎ 2ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ) ﺳﻮﺩ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻡ. ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺳﺨﺖ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻡ. ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﭘﺸﺘﮑﺎﺭ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ ﺑﺎ ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﺳﺨﺘﯽ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺁﺳﺎﻥ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ 18 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ 20 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﭘﺲ‌ﺍﻧﺪﺍﺯ ﮐﻨﻢ، ﺍﻣﺎ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ‌ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺗﺮﮎ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪﻡ.

ﻏﺼﻪ ﯾﺘﯿﻤﯽ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺭﯼ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻪ ﺩﻭﺷﻢ ﺑﻮﺩ. (ﺑﻐﺾ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ) ﯾﺘﯿﻢ ﻫﯿﭻ‌ﮐﺲ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﮐﺎﺭﻣﻨﺪ، ﮐﺎﺭﮔﺮ، ﺑﺎﻧﮑﯽ، ﮐﺎﺳﺐ ﻭ ﻫﺮﮐﺲ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‌ﺍﺵ ﻣﯽ‌ﺭﻭﺩ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺑﭽﻪ‌ﺍﺵ ﻣﯽ‌ﮐﺸﺪ. ﺍﻣﺎ ﯾﺘﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺷﺐ‌ﻫﺎ، ﺷﺐ‌ﻫﺎﯼ ﺟﻤﻌﻪ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﻣﯽ‌ﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﯽ‌ﻧﺸﯿﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺁﻥ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺑﮑﺸﺪ...

ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‌ﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺑﺪﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﮑﻨﻢ. ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﯾﮏ ﮐﺎﺭﮔﺎﻩ ﻓﺮﺷﺒﺎﻓﯽ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﻡ. ﺳﺮﺍﻍ ﭘﺴﺮﻋﻤﻮﯼ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ 20 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻗﺮﺽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ 60 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﮏ ﻭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‌ﺍﻡ ﺷﺪ 100 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﺗﺮﺍﻭﻝ ﺻﺪ ﺗﻮﻣﺎﻧﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ. ﻭﻗﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﭘﻮﻝ ﺩﺳﺘﻢ ﺁﻣﺪ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﻢ. ﭼﻪ ﺍﯾﺪﻩ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﻣﺎﻩ‌ﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ. ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﭘﯿﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ 2 ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﭘﺎﺳﭙﻮﺭﺕ ﻧﻤﯽ‌ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﮐﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﻢ. ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺍﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻣﺮﮐﺰ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻓﺮﺵ ﺍﺳﺖ. ﻭﯾﺰﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺎﻣﺒﻮﺭﮒ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﯾﺎ ﭘﺎﻧﺴﯿﻮﻥ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﻡ. ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ‌ﻫﺎ ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﯼ ﻓﺮﺵ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺮﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ‌ﻫﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻡ. ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺮﯾﺪ ﻓﺮﺵ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﻣﯽ‌ﺭﻭﻧﺪ. ﻭﯾﺰﺍﯼ 15 ﺭﻭﺯﻩ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﮊﻧﻮ ﺭﻓﺘﻢ. ﺯﺑﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ‌ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ. ﺩﺭ ﯾﮏ ﻫﺘﻞ ﺑﺎ ﺗﺎﺟﺮﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺍﯾﺪﻩ ﺍﺻﻠﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ: ﻓﺮﺵ ﮔﺮﺩ ﺑﺒﺎﻑ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻓﺮﺵ ﮔﺮﺩ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﻧﻤﯽ‌ﺷﺪ ﻭ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻓﺮﺵ ﻭ ﺭﻧﮓ‌ﺑﻨﺪﯼ‌ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮﺩ. ﭼﺎﯼ ﻭ ﻗﻬﻮﻩ‌ﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﺑﻪ ﺩﻩ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻡ. ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺧﺮﯾﺪﻡ، ﺑﺎ 10 ﺩﺭﺻﺪ ﻧﻘﺪ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﺍﻗﺴﺎﻁ. ﺍﺑﺮﯾﺸﻢ ﻫﻢ ﻗﺴﻄﯽ ﺧﺮﯾﺪﻡ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﯾﺴﮏ‌ﭘﺬﯾﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺭﯾﺴﮏ ﮐﺮﺩﻡ. ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﻭ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ. ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺑﺎﻓﺘﻦ ﻓﺮﺵ ﮔﺮﺩ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺳﺮ ﻭ ﮐﻠﻪ ﺗﺎﺟﺮﺍﻥ ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻔﻨﺠﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺑﺎﻭﺭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﯿﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ 6.5 ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻧﻘﺪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺶ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﭼﮏ ﺩﺍﺩﻧﺪ! ﺁﻥ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﺑﯿﺪﻡ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﻡ. ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ 100 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ 80 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻧﺶ ﻗﺮﺽ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺍﺟﺎﺭﻩ‌ﺍﯼ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺳﻮﺩﯼ ﻧﺼﯿﺐ ﻣﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻗﺪﻡ... ﮐﺴﺐ ﻭ ﮐﺎﺭﻡ ﺭﻭﻧﻖ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺻﺎﺩﺭﺍﺗﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎﻥ، ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎ، ﺳﻮﺋﯿﺲ، ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ، ﺑﻠﮋﯾﮏ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ. ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﯾﺪﻩ‌ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﺩﺍﺩﻡ. ﺍﺯ ﻣﻮﺯﻩ‌ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺵ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﺡ‌ﻫﺎ ﺍﻗﺘﺒﺎﺱ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﮑﺲ ﻣﯽ‌ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺗﻠﻔﯿﻖ ﻃﺮﺡ‌ﻫﺎ، ﺍﯾﺪﻩ‌ﻫﺎﯼ ﻧﻮ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ‌ﺩﺍﺩﻡ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﺸﺘﺮﯾﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﺍﺻﻮﻝ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ. ﻣﻦ ﺷﺮﯾﮏ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﻫﯿﭻ‌ﮔﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ‌ﺍﻡ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﮔﺮ ﺷﺮﯾﮏ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ، ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺷﺮﯾﮏ ﻣﯽ‌ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺍﺻﻞ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻦ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺍﺳﺖ، ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﯿﺶ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﻣﺜﻞ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﺗﯿﻤﺴﺎﺭ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﻣﯽ‌ﺍﯾﺴﺘﺪ، ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﯽ‌ﺍﯾﺴﺘﻢ. ﺍﺗﮑﺎﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﺍﯾﺪﻩ ﻭ ﺗﻔﮑﺮ ﻭ ﭘﺸﺘﮑﺎﺭ ﻭ ﺭﯾﺴﮏ‌ﭘﺬﯾﺮﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ. ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺭﯾﺴﮏ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ، ﺑﺴﯿﺎﺭ. ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﺍﺯ ﻫﺘﻞ‌ﻫﺎﯼ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﺎﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺰﺭﮒ‌ﺗﺮﯾﻦ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﻫﺘﻞ ﮐﺸﻮﺭ ﺷﻮﻡ. ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ 180 ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‌ﮔﺬﺍﺭﯼ ﮐﺮﺩﻩ‌ﺍﻡ. ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺍﺳﺖ. ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺯﯾﻞ، ﺷﯿﺸﻪ ﺑﻠﮋﯾﮏ، ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﻭ ﺗﺎﺳﯿﺴﺎﺕ ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ. ﮐﺎﺑﯿﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺁﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﻃﻼﯼ 18 ﻋﯿﺎﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻫﺘﻞ 340 ﻭﺍﺣﺪ ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﺩﺭ 25 ﻃﺒﻘﻪ، ﻫﻔﺖ ﻃﺒﻘﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻭﺭﺯﺷﯽ، 34 ﻃﺒﻘﻪ ﻫﺘﻞ، 7 ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺭﻭﯼ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ، 10 ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺘﺮ ﺷﻬﺮ ﺁﺑﯽ، 70 ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺘﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺁﻣﻔ ﯽ‌ﺗﺌﺎﺗﺮ، 90 ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺘﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﻠﻒ ﻭ 2 ﺑﺎﻧﺪ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﺩﺍﺭﺩ. ﻓﻘﻂ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ﻧﻮﺭﭘﺮﺩﺍﺯﯼ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﺑﺎ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﯼ‌ﻫﺎ 9 ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺩﻻﺭ (9 ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ)‌ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﺁﺑﺮﻭﯼ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‌ﮔﺬﺍﺭﯼ ﮐﺮﺩﻩ‌ﺍﻡ. ﻣﻦ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ. ﺑﺮﻭﯾﺪ ﺑﮕﺮﺩﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺩﻻﺭ ﻭ ﺭﯾﺎﻝ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﺸﻮﺭ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‌ﮔﺬﺍﺭﯼ ﯾﺎ ﺫﺧﯿﺮﻩ ﻧﮑﺮﺩﻩ‌ﺍﻡ....

ﻣﯽ‌ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺭﻡ؟ ﭘﻮﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﺍﺭﺿﺎ ﻧﻤﯽ‌ﮐﻨﺪ. ﻫﺪﻑ ﻣﻦ ﮐﺎﺭﺁﻓﺮﯾﻨﯽ ﺍﺳﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﺁﻥ ﻫﺘﻞ 600 ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﻦ 2 ﺑﺎﺭ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺗﻨﺪﯾﺲ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺑﺰﺭﮒ‌ﺗﺮﯾﻦ ﺑﯿﺰﯾﻨﺲ‌ﻣﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ‌ﺗﺮﯾﻦ ﺻﺎﺩﺭﮐﻨﻨﺪﻩ ﻓﺮﺵ ﮐﺸﻮﺭ ﻫﺴﺘﻢ. ﺍﻣﺎ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﯿﺪ ﺑﺰﺭﮒ‌ﺗﺮﯾﻦ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻣﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﯾﺘﯿﻢ‌ﻧﻮﺍﺯﯼ. ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ 2 ﺳﺎﻝ ﺧﯿﺮ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺷﺪﻡ. ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ ﺟﺰﻭ 100 ﮐﺎﺭﺁﻓﺮﯾﻦ ﺑﺮﺗﺮ ﮐﺸﻮﺭ ﻫﺴﺘﻢ. ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺷﺘﻐﺎﻟﺰﺍﯾﯽ ﮐﻨﻢ. ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﻋﻠﯽ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ، ﻣﻌﺘﻘﺪﻡ ﺧﺪﺍ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﻢ‌ﺍﮐﻨﻮﻥ 1070 ﺑﭽﻪ ﯾﺘﯿﻢ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﭘﻮﺷﺶ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﻋﻤﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ 100 ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻢ. ﻭﺻﯿﺖ ﮐﺮﺩﻩ‌ﺍﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺎ 10 ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﻡ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ 100 ﺑﭽﻪ ﯾﺘﯿﻢ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﻫﻤﻪ ﯾﺘﯿﻢ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﺍﺭﺛﻢ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ 10 ﺳﺎﻝ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻧﻢ ﻟﯿﺎﻗﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺭﺍﻩ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ‌ﺩﻫﻨﺪ. ﺳﻔﺮﻩ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﺍﻧﺪﺍﺯﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺘﯿﻢ‌ﻫﺎ ﻭ ﻣﯽ‌ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﻏﺬﺍ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺭﻧﺪ، ﮐﯿﻒ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ. ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ. ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺭﺿﺎ ﻣﯽ‌ﺷﻮﻡ. ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﺮﺍﺳﻤﯽ ﺑﭽﻪ‌ﻫﺎ ﺩﻭﺭﻡ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﺑﭽﻪ‌ﺍﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﻥ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ، ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﺪ. ﻣﻬﺮﺵ ﺑﺪﺟﻮﺭ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﻧﺸﺴﺖ. ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ﺩﻓﺘﺮﻡ. ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻻﻥ ﺩﺧﺘﺮﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺎﺑﺎﯾﯽ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﮐﺮﺩ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﺧﺘﺮﻡ 50 ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺟﻬﺎﺯ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻣﻘﺮﺭ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﯾﮑﯽ 100 ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺟﻬﺎﺯ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻬﺮ ﺍﯾﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﯾﺘﯿﻤﯽ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ. ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﯾﺘﯿﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ. ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ؟ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺪﻫﯿﻢ. ﻣﺎ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﯽ‌ﻣﻨﺖ ﻭ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﺨﺸﯿﺪ. ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻧﻢ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺻﻔﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻡ. ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ، ﺻﺒﺢ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﺷﻮﻡ. ﺧﺎﮎ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺭﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﺞ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ. ﺍﻣﯿﺪﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﯼ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭﺳﺘﮑﺎﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺗﻼﺵ ﻭ ﺗﻼﺵ ﻭ ﺗﻼﺵ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﻓﺮﻣﻮﻝ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ...