مقالات

موضوع:

روانشناسی ثروت

تاریخ انتشار:

1396/12/16

زندگی نامه محمد صدر هاشمی نژاد

ﻧﺎﻡ:‌ ﻣﺤﻤﺪﺻﺪﺭ ﻫﺎﺷﻤﯽ‌ﻧﮋﺍﺩ

ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ: ﺑﺎﻧﮑﺪﺍﺭ، ﺻﺎﺣﺐ 60 ﺷﺮﮐﺖ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒ‌ﺗﺮﯾﻦ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍﻫﺴﺎﺯ ﻭ ﺳﺪﺳﺎﺯ ﮐﺸﻮﺭ.

ﺗﻮﻟﺪ: 1329- ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﻫﻨﺰﺍ؛ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﮐﺮﻣﺎﻥ

 

ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﻫﻨﺰﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﮐﺮﻣﺎﻥ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻡ. ﻫﻨﺰﺍ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﯿﻦ ﺟﯿﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎﻓﺖ. ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻓﺮﺩ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﻭ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﻧﺸﯽ ﻭﺟﻪ ﺗﺴﻤﯿﻪ‌ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺩﺳﺘﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯﺟﻤﻠﻪ ﺭﻭﯼ ﻧﺎﻡ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻫﻨﺰﺍ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻫﻨﺰﺍﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﻫﻨﺰﺍ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺗﺎ ﺩﯾﭙﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺮﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﺩﺍﻧﺸﮑﺪﻩ ﻓﻨﯽ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪﻡ. ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﭘﻠﯽ‌ﮐﭙﯽ ﺩﺍﻧﺸﮑﺪﻩ ﻓﻨﯽ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺎﻫﯽ 90 ﺗﻮﻣﺎﻥ (ﻧﻪ 90 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ) ﺣﻘﻮﻕ ﻣﯽ‌ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺣﺪﻭﺩ ﻣﺎﻫﯽ 50 ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﯽ‌ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻼﺻﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺑﺎ ﻣﺎﻫﯽ 140 ﺗﺎ 150 ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺩﺭﺱ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ.

ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮑﺪﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ، ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺖ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﮐﻔﺶ‌ﻫﺎﯾﻢ ﻫﻢ ﮐﻬﻨﻪ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ‌ﺍﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ‌ﺍﻡ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ 3 ﭼﯿﺰ ﺑﻮﺩ: ﯾﮏ ﭘﺸﺘﮑﺎﺭ، ﺩﻭ ﭘﺸﺘﮑﺎﺭ ﻭ ﺳﻪ ﭘﺸﺘﮑﺎﺭ.

ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺎﺭﺁﻣﻮﺯﯼ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺷﺪﻡ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﺎﻫﯽ 3 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ. ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ 1353 ﺍﺳﺖ. ﻫﯿﭻ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺟﺰ ﯾﮏ ﮊﯾﺎﻥ ﭼﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﺎﻝ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼ ﻣﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﮐﺎﺭﻓﺮﻣﺎﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺷﺪﻡ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺍﻧﺪﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﮐﺖ‌ﻫﺎ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻡ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﭘﻞ‌ﺳﺎﺯﯼ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﻭﻡ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﺵ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺯﻧﮓ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﻣﯽ‌ﮐﻨﯽ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺩﺭ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺍﻻﻥ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻫﺴﺘﻢ. ﮔﻔﺖ ﺑﯿﺎ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﻪ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ. ﺑﻪ ﺯﻧﺠﺎﻡ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺁﻥ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﭘﻞ‌ﺳﺎﺯﯼ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ‌ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﺎﺭ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻡ. ﺍﻻﻥ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺷﺮﮐﺖ‌ﻫﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩ 60 ﺷﺮﮐﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺍﻭﻟﯿﻨﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺖ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﮐﻬﻨﻪ ﻭ ﮐﻔﺶ‌ﻫﺎﯼ ﭘﺎﺭﻩ ﺗﺎﺳﯿﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻻﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﯿﻦ‌ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﮐﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺻﺎﺩﺭﮐﻨﻨﺪﻩ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﻓﻨﯽ ﻭ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺳﺖ، ﮐﺎﺭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﮊﻩ‌ﻫﺎﯼ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺣﺪﺍﺙ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﺭﺗﺒﻪ ﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﺑﺪﻫﺪ، ﺣﺪﺍﻗﻞ 100 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﺭﻗﻢ 10 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﯾﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ! ﺍﻣﺎ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺎ ﻗﺮﺽ ﻭ ﻗﻮﻟﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺭﻗﻢ ﺭﺍ ﺟﻮﺭ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺮﮐﺖ ﺗﺎﺳﯿﺲ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻤﯽ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ 1360 ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﻝ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎﺭﯼ‌ﻣﺎﻥ ﻭﺭﺷﮑﺴﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺳﺎﻝ 1364 ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺻﻔﺮ ﺍﺳﺘﺎﺭﺕ ﺯﺩﯾﻢ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ‌ﻫﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ. ﺩﺭ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﭘﺮﻭﮊﻩ‌ﺍﯼ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻠﻊ ﯾﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻃﻠﺒﻢ ﺑﻮﺩﻡ. ﯾﺎﺩﻡ ﻧﻤﯽ‌ﺭﻭﺩ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺎﻟﯽ ﻭ ﻃﻠﺐ‌ﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﭘﺮﻭﮊﻩ. ﭘﻮﻝ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺑﻪ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﻣﯽ‌ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ‌ﻫﺎ ﺷﺐ‌ﺭﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ 5 ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﻣﯽ‌ﺭﺳﯿﺪﻡ. ﺍﻣﺎ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺩﺍﺭﺍﺕ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ‌ﺷﺪ 3، 4 ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﻮﻝ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ‌ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻡ‌ﻫﺎﯼ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﻣﯽ‌ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽ‌ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺧﺸﮏ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﯽ‌ﺭﻓﺘﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺎﺭﻡ. ﺍﯾﻦ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﯾﮏ ﻫﯿﺎﺗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻬﯿﻪ ﺻﻮﺭﺕ‌ﻫﺎﯼ ﻣﺎﻟﯽ ﺁﻥ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﺧﺐ! ﺁﻥ ﻫﯿﺎﺕ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﻭ ﺑﻠﯿﺖ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﺭﺍ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻮﻝ ﺳﺎﻝ 63 ـ 64 ﺣﺪﻭﺩ 7 ﺗﺎ 10 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺗﻢ‌ﺯﺩﻩ‌ﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻡ. ﺧﺪﺍ ﻣﺎﺩﺭﺧﺎﻧﻤﻢ ﺭﺍ ﺧﯿﺮ ﺑﺪﻫﺪ. ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ‌؟ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ. ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻫﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮﺩ. ﺑﺎ ﺁﻥ ﻭﺿﻊ ﺍﺳﻔﻨﺎﮎ ﻣﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 64 ﺍﺳﺘﺎﺭﺕ ﺯﺩﻡ ﻭ ﮐﻢ‌ﮐﻢ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎﺭ ﺧﻮﺑﯽ ﺷﺪﻡ، ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ 3ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ. ﺳﭙﺲ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎﺭ ﺍﺗﻮﺑﺎﻥ‌ﺳﺎﺯ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﯾﮏ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﺯ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺷﻌﺮ ﻣﻌﺮﻭﻑ: ﻋﺎﻗﻞ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺟﻠﻪ ﺗﺎ ﭘﻞ ﻣﯽ‌ﺟﺴﺖ ‌/‌ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﮔﺬﺷﺖ، ﻣﺎ ﺷﺪﯾﻢ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎﺭ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﺸﻮﺭ. ﯾﮏ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻏﻢ ﻫﻤﻪ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ‌ﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﻭ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﭘﺮﻭﮊﻩ ﺧﻮﺏ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﻧﻮﻧﻮﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﯾﻢ.

ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻌﺪﯼ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩ 11 ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺍﺳﺖ، ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ، ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ؛ ﻟﺬﺍ ﮐﺎﺭ ﺗﺎﺳﯿﺲ ﯾﮏ ﻫﻠﺪﯾﻨﮓ ﻣﺘﺸﮑﻞ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ 60 ﺷﺮﮐﺖ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﺑﺎﻧﮑﺪﺍﺭﯼ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺷﺪﻡ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺭﺣﻮﺯﻩ ﺑﻨﮕﺎﻩ‌ﺩﺍﺭﯼ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﯾﻒ ﻣﻬﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎﻧﮏ ﺭﺍ ﺗﺎﺳﯿﺲ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻧﮏ ﺭﻭﺵ‌ﻫﺎ ﻭ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩﻫﺎﯼ ﻧﻮﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﻧﮏ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺗﺎﺳﯿﺲ ﮐﺮﺩﯾﻢ. ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻠﺪﯾﻨﮓ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻫﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻧﺞ‌ﻫﺎ ﻭ ﺳﺨﺘﯽ‌ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ. ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﻻﻥ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﺳﺨﺖ‌ ﯾﮏ ﮐﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩ. ﺳﺨﺘﯽ‌ﺍﺵ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺭﻧﺞ ﺑﻮﺩ. ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻋﺎﺩﯼ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎﺭﯼ ﻣﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﯾﺎ ﻣﺎﻟﯽ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﺜﻼ ﻣﺎﺷﯿﻦ‌ﺁﻻﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﯾﺎ ﺑﻨﯿﻪ ﻣﺎﻟﯽ؛ ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﯽ‌ﺭﻭﯼ ﮐﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﻀﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺳﻤﯿﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤﯽ‌ﺷﻮﺩ، ﺭﻧﺞ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﺁﻥ 3 ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ. ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﺭﻭﺩ ﻫﻠﺪﯾﻨﮓ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻭ ﺑﺎﻧﮑﺪﺍﺭﯼ، ﭼﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﺣﻮﺯﻩ ﺣﻮﺯﻩ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ. ﺩﻭﻟﺘﯽ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺣﻮﺯﻩ ﺟﻮﻻﻥ ﻣﯽ‌ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﭼﻪ ﺷﺮﮐﺖ‌ﻫﺎﯼ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﻭ ﭼﻪ ﺷﺮﮐﺖ‌ﻫﺎﯼ ﺷﺒﻪ‌ﺩﻭﻟﺘﯽ. ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺗﯿﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﺎ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺷﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺭﻧﺞ‌ﺁﻭﺭ ﺑﻮﺩ. ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺭﻧﺞ‌ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭﻩ ﮐﻢ‌ﺗﻮﺍﻧﯽ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ‌ﺯﺩﻡ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﺞ ﻫﯿﭻ ﺑﻮﺩ. ﺭﻧﺞ‌ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺣﯽ، ﻋﺼﺒﯽ ﻭ ﺟﺴﻤﯽ. ﺑﺮﯾﺪﻥ ﻭ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺍﻋﻼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺗﮏ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺯﺩﻩ‌ﺍﻡ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ‌ﺯﺩﻡ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﯾﺪﻡ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‌ﻫﺎ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺑﮑﺸﻢ ﺗﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﯿﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻡ، ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻡ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ‌ﺩﻫﻢ. ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ! ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﺎﺑﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﺮﺩﯾﻢ، ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﮑﺮ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ؛ ﻭﻟﯽ ﺍﻻﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ، ﻣﯽ‌ﺑﯿﻨﻢ ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﮐﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩ ﺍﺻﻼ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﻧﻤﯽ‌ﺭﻓﺘﻢ! ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﻭﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ‌ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺭﺿﺎﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩﻡ ﭘﻮﻝ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺍﺻﻼ ﺟﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﻣﻌﺎﺩﻟﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ.

ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﮐﺎﺭﺁﻓﺮﯾﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎﯾﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻫﯽ ﮐﻪ ﻗﺸﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺸﺎﺭﮐﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﻦ ﻧﻮﻋﯽ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ‌ﺩﺍﺭﯼ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻭ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﺮﺩﻡ. ﻧﻘﺶ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﻭ ﻣﺸﺎﺭﮐﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﺎﺳﯿﺲ ﯾﮏ ﺑﺎﻧﮏ ﻭ ﻫﻠﺪﯾﻨﮓ ﯾﺎ ﻫﺮ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺗﺎﺳﯿﺲ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻭ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺗﻮﺍﻥ ﻓﺮﺩﯼ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺑﭙﯿﻮﻧﺪﺩ ﻭ ﺩﯾﺪﻥ ﺛﻤﺮﻩ ﺁﻥ ﺗﻼﺵ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺭﺿﺎﯼ ﺭﻭﺡ. ﻣﻦ ﺣﺪﻭﺩ 60 ﺷﺮﮐﺖ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﭘﻮﺷﺶ ﻭ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻭ ﻏﯿﺮﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ 10 ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ، ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ 3 ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﯾﻌﻨﯽ 30 ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﻞ ﻧﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ.

ﻣﻦ 3 ﻓﺮﻣﻮﻟﻢ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ‌ﺍﻡ: ﯾﮏ ﭘﺸﺘﮑﺎﺭ، 2 ﭘﺸﺘﮑﺎﺭ ﻭ 3 ﭘﺸﺘﮑﺎﺭ. ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﻣﻮﻝ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﯾﮏ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﮕﯿﺮﺩ، ﺳﺨﺘﯽ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽ‌ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﻣﻮﻝ‌ﻫﺎ ﻭ ﺳﻤﺎﺟﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺷﻮﯼ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺳﻂ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺮﺳﯽ، ﻣﯽ‌ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﯼ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﻭﯼ. ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﻭﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ‌ﺍﻡ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ‌ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻤﯽ‌ﺷﻮﺩ. ﻓﻘﻂ ﺧﺴﺎﺭﺕ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﻭ 10 ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﯿﮑﺎﺭ ﻣﯽ‌ﺷﻮﻧﺪ. ﭘﺲ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﻭﻡ ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﺳﯿﺪﻡ، 10 ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ.

ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺭﺿﺎﯼ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻫﻢ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﻡ، ﺗﺎﺳﯿﺲ ﯾﮏ ﺑﻨﯿﺎﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺳﺖ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ ﺍﺻﻠﯽ‌ﺗﺮﯾﻦ ﻧﯿﺎﺯ ﻣﺎ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺑﻮﯾﮋﻩ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﻧﺎﺏ ﻭ ﺧﺎﻟﺺ ﻭ ﭘﺎﮐﯿﺰﻩ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﺍ ﮐﺸﻒ ﮐﻨﺪ. ﻫﺪﻓﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﮐﺮﺩﻩ‌ﺍﻡ ﻭ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻢ. ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮﻭﮊﻩ‌ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﺮﺩﻡ. ﺭﺍﻩ‌ﺁﻫﻦ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ـ ﺷﯿﺮﺍﺯ، ﺳﺪ ﺗﺎﻟﻮﺍﺭ، ﺳﺪ ﺍﺭﺳﺒﺎﺭﺍﻥ، ﺍﺗﻮﺑﺎﻥ ﻗﻢ - ﮐﺎﺷﺎﻥ، ﭘﺮﻭﮊﻩ 7000 ﻭﺍﺣﺪﯼ ﺧﺎﻧﻪ‌ﺳﺎﺯﯼ ﺩﺭ ﻭﻧﺰﻭﺋﻼ ﻭ... ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ‌ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺣﺴﺎﺱ‌ﺗﺮﯾﻦ ﺁﻥ. ﻣﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺳﺨﺘﯽ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﻓﺮﻣﻮﻝ ﻧﺒﻮﺩ، ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻢ. ﺩﺍﻧﺎﺗﺮﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﻋﻘﻠﺶ ﻋﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺣﺮﻑ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﮔﯽ ﻭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﮔﯽ ﻭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﮔﯽ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﻧﮕﯿﺮﺩ، ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯽ‌ﺭﻭﺩ. ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺴﺎﻥ‌ﻫﺎﯼ ﻣﻮﻓﻖ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺕ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩﻩ‌ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺪﺭﯾﺞ ﻭ ﺳﺘﯿﺰ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺩﯾﺪﻩ‌ﺍﻧﺪ. ﻟﺬﺍ ﺗﻮﺻﯿﻪ‌ﺍﻡ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻓﺮﻣﻮﻝ ﺟﺎﺩﻭﯾﯽ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺒﺮﯾﻢ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ، ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮐﺮﺩ...

مقالات مرتبط

وظایف مشاور مالی بیشتر
ویژگی افراد درونگرا و برونگرا بیشتر
ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر بیشتر
تمامی حقوق برای وحید میرزایی محفوظ است